Medytacja a duchowość.

Medytacja często kojarzona jest z duchowością, a niektórzy uważają ją za kluczowy element praktyk religijnych. Jednakże medytacja nie musi być związana z żadną religią ani wierzeniem w wyższą siłę. Może być za to postrzegana jako praktyka, która pozwala na rozwój duchowy w sposób niezależny od konkretnej religii.

Głębszy poziom medytacji

Na głębszym poziomie medytacja jest pozwalaniem, by wszystko było dokładnie takie, jakie jest. Oznacza to, że rezygnujemy z wysiłku manipulowania i kontrolowania naszym doświadczeniem, a także z osobistej woli.

Podczas medytacji, zwykle zwracamy uwagę na oddech lub inne elementy, które pomagają nam skupić się i pozostać w teraźniejszości. Kiedy myśli lub emocje pojawiają się w naszej świadomości, po prostu zauważamy je i pozwalamy im minąć, bez angażowania się w nie lub dążenia do ich zmiany. To oznacza, że pozwalamy naszemu umysłowi na swobodne przepływanie, bez prób manipulowania nim w żaden sposób.

Zrezygnowanie z osobistej woli jest trudne, ponieważ jesteśmy przyzwyczajeni do kontrolowania wszystkiego w naszym życiu. Jednak, poprzez praktykę medytacji, możemy nauczyć się akceptacji i zrezygnować z potrzeby kontrolowania. To pozwala nam na uzyskanie wewnętrznego spokoju i zrównoważenia emocjonalnego, a także na rozwijanie zdolności do bardziej uważnej obserwacji i reakcji na sytuacje w życiu.

Kontrola w medytacji.

Wiele form medytacji skupia się na osiąganiu spokoju poprzez kontrolowanie swojego doświadczenia. Kontrolowanie swojego doświadczenia medytacyjnego może prowadzić do uwięzienia w technikach medytacyjnych, które są postrzegane jako cel sam w sobie. Gdy to się dzieje, medytacja staje się rutynowym zadaniem, które wykonujemy bez refleksji, zamiast być uważnym na nasze doświadczenia.

Docelowy stan w medytacji powinien prowadzić do tzw. “zniknięcia medytującego”, co można wytłumaczyć jako stan, w którym medytujący przestaje skupiać się na swoim indywidualnym bycie i staje się bardziej jednością z otaczającym go światem. Oznacza to, że osoba medytująca przestaje skupiać się na swoim umyśle, myślach i emocjach, a zamiast tego staje się bardziej uważna na swoje otoczenie i wewnętrzne doświadczenia, stając się bardziej jednością z otaczającym go światem

W stanie zniknięcia medytującego medytacja staje się doświadczeniem, w którym granice między “ja” a “światem” stają się mniej wyraźne, a medytujący doświadcza jedności z otoczeniem. W ten sposób, zniknięcie medytującego oznacza rozluźnienie lub nawet całkowite rozwiązanie ego i zastąpienie go poczuciem jedności z całą rzeczywistością.

Warto jednak pamiętać, że osiągnięcie tego stanu jest zwykle procesem stopniowym, a nie nagłym zdarzeniem. Jest to również doświadczenie, które jest trudne do opisania słowami, ponieważ różni ludzie doświadczają go na różne sposoby. Jednakże niezależnie od tego, jak to doświadczenie wygląda, zniknięcie medytującego może być postrzegane jako znak osiągnięcia stanu pełnej świadomości i wewnętrznego spokoju.

Medytacja jako styl życia

Medytacja to nie tylko praktyka, ale także styl życia, który pozwala nam na odkrycie naszych wewnętrznych sił i umiejętności, które są niezbędne do osiągnięcia spokoju i szczęścia.

Medytowanie na głębszym poziomie zbliża do zaakceptowania rzeczywistości takiej, jaka jest, bez manipulowania lub kontrolowania naszego doświadczenia. Poprzez rezygnację z osobistej woli i praktykę uważnej obserwacji, możemy osiągnąć wewnętrzny spokój i zrównoważenie emocjonalne.

Mam nadzieję, że ten artykuł oraz to, co robię, ma dla Ciebie wartość. Jeśli tak to może rozważysz wsparcie moich działań i zaproszenie mnie na wirtualną kawkę? 😉

Jeśli chcesz zacząć swoją przygodę z medytacją, ale nie wiesz, od czego zacząć zapraszam Cię do zapoznania się z moim kursem medytacji online: >> link << lub ofertą warsztatów: >> link <<

Zapraszam Cię również na mojego instagram’a, facebook’a i tiktok’a, gdzie regularnie dzielę się treściami z tematyki rozwoju osobistego.

Masz jakiekolwiek pytania? Daj znać w komentarzu 😉